Przekleństwo, to według słownika języka polskiego wulgarne lub obelżywe słowo, używane dla wyrażenia złości lub gniewu, podkreślić lekceważący stosunek do drugiej osoby, gdy chcemy kogoś obrazić. Ten dzień, to okazja by zastanowić się nad sposobem wyrażania negatywnych emocji.

Waga przekleństw zmienia się na przestrzeni wieków. Niektóre słowa postrzegane kiedyś jako obelżywe dziś brzmią neutralnie, i odwrotnie - są wyrazy kiedyś obojętne, dziś niecenzuralne. 17 grudnia obchodzimy w Polsce Dzień bez Przekleństw.

Niektórzy słysząc przekleństwa w miejscu pracy, na ulicy, w sklepach czują się z tym źle, innym zupełnie nie przeszkadzają. Nasze społeczeństwo i pod tym względem jest podzielone. Przeklinanie, wulgaryzmy należą do obecnej rzeczywistości. Niewątpliwie nasza mowa ma kluczowy związek z kulturą osobistą i poziomem intelektualnym. Na to, jakim językiem się posługujemy mają również wpływ wychowanie, szkoła, religia, ludzie, wśród których się obracamy.

Wielu językoznawców uważa, że obchodzenie tego święta nie jest wskazane, bo sugeruje, że dajemy przyzwolenie na używanie wulgaryzmów w inne dni. Mówi się, że są ludzie, którzy potrafią przeklinać z wdziękiem, bez agresji. Należą oni jednak do rzadkości. Częściej spotyka się osoby, które nie mogą się obyć bez przekleństw i stosują je jak przecinki w zdaniu. Dzisiejszy dzień skłania do refleksji, sęk w tym w jak licznej populacji.

Święta Barbara, która swoje imieniny obchodzi 4 grudnia, jest patronką dobrej śmierci
i trudnej pracy. Dlaczego stała się również patronką górników. Otóż Barbara była córką bogatego poganina, zamieszkującego Bitynię w Azji Mniejszej (teren dzisiejszej Turcji). Barbara słynęła z nieprzeciętnej urody i intelektu, dlatego ojciec posłał ją na nauki do Nikomedii (dzisiejszy Izmit), aby zdobyła wykształcenie. Właśnie tam Barbara zetknęła się
z chrześcijaństwem i postanowiła przyjąć chrzest.

Decyzja Barbary nie przypadła do gustu ojcu, który próbował zmusić ją do wyparcia się wiary. Gdy to nie poskutkowało, doniósł na własne dziecko do ówczesnych władz ścigających chrześcijan. Dziewczyna została zamknięta w wieży, a następnie skazana na śmierć przez ścięcie głowy.

Według wielu podań, Barbarze udało się uciec z wieży. Mimo tego, ojciec schwytał ją
i doprowadził do procesu.  Wkrótce po tym sam zginął porażony piorunem. Z tego powodu Barbara stała się patronką narażonych na wybuchy, orędowniczką w czasie burzy i pożarów.

Legenda mówi o tym, że komunię przed egzekucją Barbarze podał świetlisty anioł. Z tego względu św. Barbara została ogłoszona patronką dobrej śmierci, w sztuce przedstawia się ją często z hostią w ręku. Kult św. Barbary jest wszędzie tam, gdzie zagrożone jest życie ludzkie - jej figurki spotkamy większości domów górników na Dolnym Śląsku.

W tradycji górniczej Barbórka rozpoczyna się poranną uroczystą mszą w kościele lub
w cechowni, przy figurze św. Barbary. Następnie orkiestra górnicza maszeruje grając m.in. swój hymn w osiedlach zamieszkanych przez górników i ich rodziny (np. familok) oraz pod domami dyrekcji. Odbywają się uroczyste akademie oraz spotkania. Z okazji tego dnia organizowane są również: koncerty, występy artystyczne, zabawy oraz bale, w których uczestniczą całe rodziny górnicze.

Święty Mikołaj w swoim czerwonym stroju z workiem pełnym prezentów - tak Mikołaja wyobrażają sobie dzieci, co roku z utęsknieniem czekając na jego odwiedziny i prezenty, które ze sobą niesie. Ma ono odpowiedniki we wszystkich językach narodów chrześcijańskich, np. angielski i francuski Nicolas, niemiecki Niklas, Klaus, holenderski Niklaas, Claas, czeski i słowacki Mikuláš, węgierski Miklós i wiele innych.  Czczonym zarówno przez katolików, jak i prawosławnych. Najprawdopodobniej przyszedł na świat r. w Licji, w miejscowości Patara (południowe wybrzeże Azji Mniejszej). Był jedynym dzieckiem zamożnego małżeństwa chrześcijańskiego. Zmarł, jak mówi tradycja, 6 grudnia między rokiem 345 a 352 r. w wieku prawie 70 lat. Podobno w chwili jego śmierci ukazały się anioły i rozbrzmiały chóry anielskie.

Św. Mikołaj jest patronem dziewcząt pragnących wyjść za mąż, kobiet chcących urodzić dziecko, noworodków, ludzi morza, flisaków, dokerów, kupców, młynarzy, pasterzy, rybaków, piekarzy, rzeźników, krawców, tkaczy, podróżnych i pielgrzymów, więźniów, adwokatów, notariuszy, handlarzy winem i zbożem, właścicieli i żebraków. Zaliczany był do Czternastu Świętych Wspomożycieli.

Św. Mikołaj odwiedza dzieci w towarzystwie aniołka z dzwoneczkiem i diabła. Na początku św. Mikołaj pyta dziecko, czy zna pacierz, potem rodzice mówią Mikołajowi, czy dziecko było grzeczne, a na koniec swojej wizyty Mikołaj wręcza prezenty albo rózgę. Tajemnicą jest, jak dokładnie podróżuje Mikołaj, ale najpewniej są to magiczne sanie zaprzężone w renifery, które potrafią latać po całym niebie.

Mamy nadzieję, że byliście grzeczni i dostaniecie mnóstwo wspaniałych prezentów. Tylko nie zapomnijcie zostawić Mikołajowi na stole ciasteczek i szklanki ciepłego kakao.

W dniu 25 listopada obchodzimy Światowy Dzień Pluszowego Misia, a czy znacie historię tego nietypowego święta? Oto ona. W 1902 roku prezydent Stanów Zjednoczonych Teodor Roosvelt wybrał się na polowanie, podczas którego postrzelono małego niedźwiadka. Prezydent nakazał uwolnić misia, a anegdota ta ukazała się w formie komiksu w amerykańskiej prasie. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Pewien producent zabawek zainspirowany obejrzaną historią postanowił stworzyć nową zabawkę dla dzieci, małego, pluszowego niedźwiadka. Na cześć prezydenta nazwał go Teddy Bear. Tym samym pierwszy miś maskotka powstał 117 lat temu i do dziś pozostaje jedną
z najpopularniejszych dziecięcych zabawek na świecie. Pluszowy miś przez lata był także bohaterem wielu bajek i filmów dla dzieci. Zdecydowanie do najpopularniejszych należy Kubuś Puchatek, Miś Uszatek, Colargol czy zwariowany miś z filmu „Ted”. W każdym przypadku pluszowa postać jest pozytywna i dostarcza oglądającemu wiele uśmiechu.

Myślę, że każdy z Was ma takiego ulubieńca nawet jeśli się do tego nie przyznaje, bo nie jest już malutkim dzieckiem, ale trzymamy go gdzieś na dnie szafy, w pudle czy pod poduszką. W te święto pozwólmy mu zaistnieć, wyciągnijmy go z ciemnego zakamarka naszego pokoju i mocno przytulmy.

Waszym zadaniem będzie zrobić sobie zdjęcie z  misiem. To do następnego raz i niech Miś będzie
z Wami.